तिम्रो कथा

जादा जाँदै रातिको ११ बजिसकेको थियो । नाइट बसले खाना खान भनेर नारायनगणमा रोक्यो, खाना खान पटक्कै मन थिएन त्येसैले पुलतिर हिड्दै गए । उ एकोहोरो पाराले बगिरहेको पानी हेरेर बसिरहेको थियोे । म, उसङ बोल्ने उदेश्यले उसको नजिक गए। अध्यारोमा उस्को अनुहार चिन्न सकिन , अनि बिना प्रसङ्ग रातको त्यो चिसो मौसमलाइ लिएर उसङ बोल्ने प्रयास गरे । एकैछिनमा पल्लोतिरबाट आउदै गरेको गाडिको चहकिलो बत्तिले उस्को अनुहार प्रस्टै सङ देखियो । मोति जस्तै चम्किरहेका थिए उस्का आखामा ती आसुहरु । मुटु चिसो भयो, कुनै नौलो अनुहार थिएन त्यो । उ लाग्छ बर्सौ पुरानो सम्बन्ध थियो त्यो अनुहार सङ ।

 उस्को र मेरो भेट धरानको बि.पि. कोइराला स्वास्थ बिज्ञान प्रतिस्ठानमा भएको थियो । अस्पतालको त्यो सैयामा उस्ले कसैलाई जिवनदान दिएको थियो, या भनौ मेरो यो जीवन उसैको ऋण थियोे। उस्को त्यो सानो प्रयासले धेरैको मुहारमा खुसीका किरणहरु झल्किरहेका थिए। त्यसदिन म बिरामी थिए , आज मैले उसलाई बिरामी देखिरहेको छु ।

मैले उस्लाइ त्याहाबाट गाडी रोकिएको ठाँउतिर लगेर गए र तातो चियाको चुस्की लगाउदै उस्को अँखामा आँसु बनेर बगिरहेका उसका मनका चित्रहरु बुझ्ने प्रयास गरे ।
उ मौन थियो , लाग्थ्यो उस्ले बोल्न बिर्सिसक्यो , लाग्थ्यो मेरो अगाडि उस्को आकृत तस्बिर मात्रै छ ।

हुन त म पनि एउटा मेडिकल पड्ने विद्यार्थीनै हु तैपनी मैले उभित्र गुम्सिएको त्यो डरलाग्दो भावनाको उपचार गर्न सकिरहेको थिएन ।

"मलाई पनि येइ पानीसङ बग्न मन छ , अनि मेरि आर्जु भएकै ठाउँमा जान मन छ " - आखाभरी रसाएका आसुहरुलाइ भुइँमा पोख्दै उस्ले मनको बह पोख्यो ।

त्यतिन्जेल सम्म बस त्याहाबाट हिड्न तयार भइसकेको थियोे  । मैले उसलाई उ कहाँ बाट त्यहा आइपुग्यो र कहाँ जादैछ भन्ने कुरा सोध्न अति नै आवश्यक लाग्यो र सोधे पनि । उस्ले धरान फर्किरहेको कुरा गर्यो । पछि धरानमै भेटौला भन्दै म त्यहा बाट हिडे । मलाइ उस्को बारेमा खासै केही पनि थाह थिएन तर उस्को त्यो अवस्थाले मलाई सोच्न बाध्य बनायो ।

मेरो घर 'नेपालगन्ज' , बिहानिको घामको किरण धर्तिमा पुग्न नपाउदै , म गन्तव्यमा पुगिसकेको थिए तर रात भर उस्कै बारेमा सोच्न बाध्य भए म , आखिर के भयो उस्लाइ - आदित्य लाई , उस्को नाम चै थाह थियो मलाई ।

अरुको जीवनको कथालाई शब्दमा उतार्नु मेरो सोख थियो । मलाइ आदित्यको जिवनलाइ आफ्ना सब्दमा बर्णन गर्न मन लाग्यो । मैले उस्को fb search गर्ने र उस्लाइ सम्पर्क गर्ने बिचार गरे । उस्को profile भेटियो पनि , कभर picture मा कुनै पहाडि जिल्लामा खिचिएको फोटो थियो । मैले उस्लाइ मेसेज पठाए 'आदित्य , म तिमिलाइ एक्चोटी भेट्न चाहन्छु" । धेरै दिनसम्म उस्को कुनै उत्तर आएन । लगभग एक हप्ता पछि उस्ले , 'हुन्छ भेटौ' भनेर उत्तर पठायो ।

मैले धरान पुग्नासाथ उस्ले दिएको ठेगानामा उस्लाइ भेट्न भनेर गए । 'घोपा क्याम्प' मा MBBS चौथो बर्षमा अध्ययनरत रहेछ उ । हामी गफ गर्ने सोच बनाएर Teksan खाजा घर गयौ । मैले उसलाई उस्को जीवनको यथार्थको बारेमा जान्न चाहेको बारे बताए । उस्ले खुल्न चाहेन । मैले आफ्नो परिचय दिए । ' आयुष बराल , Nobel Medical College मा BDS फाइनल year मा अध्यनरत ' यती भनेपछी उस्ले कफिको सुर्की सङै आफ्नो जिवनको कथा सुरु गर्यो ।

मेरो घर महेन्द्रनगर,